Ku: Toni Lesmana
SORA mobil ngagerung. Digerung-gerung. Haseup knalpotna nyerebung hideung. Kol bak pulas kulawu, mobil butut nu laju eureun hareupeun lapak rongsok peuntaseun lapang. Jrut Mang Otong, lalaki nu nyupiran mobil, turun bari meundeutkeun panto mobil. Panto nu horèng tèh teu daèk waè rèkèp, muka deui, muka deui. Antukna sataker kebek dijablogkeun. Gebrug. Mobil butut kotka eundeur saawak-awakna. Karèk panto tèh daèk rèkèp.
“Can dinanaon? Gawè naon sapeupeuting? Dipelong? Silaing mah kalah ngahuleng! Ngelèm deui nya? Gawèan! Sakeudeung deui iang ka pabrik.” Mang Otong jol ngagantawang barang nènjo Ari, pagawèna, nu keur cindekul wè hareupeun hunyudan buku jeung tumpukan di juru lapak nu kaiuhan terepal. Kalèng elèm pabalatak.
Ari tanggah, teuteupna ceuleuyeu mapag nu ngaronghèap. Panon jèèr. Pamuluna bangun anu bingung. Tina dèdèganana mah moal jauh ti umur 15 taunan, meujeuhna namatkeun SMP lamun sakola mah. Buukna sataktak, mèh gimbal. Baju jeung calana nu napel na awakna, lagedu kacida.
“Mang, karunya.” Ceuk Ari bari ngusapan buku nu ngahunyud. Dipilihan, kalah dièntèp-èntèp.
Mang Otong nu rèk sajungjungeun pisan manggul beungkeutan kardus, rèk dipuatkeun kana bak mobil, jol ngarengkog tuluy mencrong seukeut kanu anteng ngagulanggapèr buku. Beungkeutan kardus diècagkeun deui mèmèh nepi punduk.
“Karunya?” Mang Otong mèh nyèrèntèng.
Ari mèpèd kana tumpukan karung eusi buku anu acan diudalan.
“Karunya ka buku? Teu karunya ka aing? Ngahunyud mah kalah ancur. Moal jadi duit! Duit!” Mang Otong nyèpak èntèpan bari ngaleyek hunyudan. Leungeunna rikat ngarawèl karung siraheun Ari. Bèrèwèk. Eusi karung diudulkeun sina ninggangan sirah Ari. Buku murudul, merekpek embun-embunan Ari.
Artikel Terkait
Sastra Sunda: TINA JANDELA
Sastra Sunda: ONDANGAN